Kurt Russell i Mickey Rourke byli przesłuchiwani do roli Bila Blazejowskiego. Proponowano ją też Jimowi Belushiemu, ale odmówił.
Kiedy pod koniec filmu Chuck i Bill idą na górę do klubu, ten ostatni jest boso. Jednak gdy Bill zeskakuje z balkonu i kilka sekund później ląduje na podłodze, ma na sobie czerwone tenisówki.
Gdy przybywa policja, Chuck jest torturowany przy pomocy szlaucha, z którego leje się woda. Podczas strzelaniny wąż wypada z jego ust, ale na podłodze nie widać wody.
Kiedy Chuck rozbija karafkę z alkoholem w biurze prawnika, fragmenty szkła rozsypują się na całym biurku. W następnym ujęciu mebel jest czysty, bez pokruszonych fragmentów.
Pozycja szpilki w krawacie Franklina zmienia się w czasie, gdy wbiega po schodach, a wchodzi do mieszkania.
W kostnicy Bill odtwarza wielokrotnie na magnetofonie nagranie, w którym Chuck życzy sobie, aby się zamknął. Jednak palec Billa przez cały czas jest na przycisku przewijania i nie rusza się, aż do wyłączenia urządzenia.
Kiedy Franklin zostaje wyrzucony przez okno, ma związane ramiona. Podczas spadania są one rozłożone, wygląda jakby leciał. Gdy uderza w obręcz do koszykówki, kończyny są ponownie przywiązane.
Dostawca wciera w ścianę musztardę z kanapki, jednak w następnym ujęciu wspomniany sos znika.
Film kręcono w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).
Reżyser filmu - Ron Howard - dwukrotnie pokazuje się w filmie. Raz jako nieznośny saksofonista, dwa - razem ze swoją prawdziwą żoną Cheryl jako wpadająca na siebie para znajomych, tuż przed budynkiem, w którym mieszka filmowy Chuck.
Film był ekranowym debiutem Kevina Costnera i Shannen Doherty.